توي كوچه ي گاهي در شب چراغ هايي روي تير آويزان است اين چراغ ها فقط مي تواند 15_20 قدم زير پاي خود را روشن كند و فاصله اش تا چراغ بعدي تاريكي ست. حالا يك عده اي به تناسخ و تطور معتقدند مي گويند خب لحظه ي ورود به روشنايي اين چراغ تولد توست و لحظه ي خروج از آن مرگت.

لزوما يك بار اين حادثه براي كساني اتفاق مي افتد.

اگر قرار بود همه ي ميلياردها ميليارد نطفه پراكني كه هر لحظه در سراسر كره ي ارض انجام مي گيرد به نتيجه برسد حالا تعداد ما به جاي چند ميليارد رقمي بود با چند ميليارد صفر در برابرش.

پس فقط براي بعضي از ما اين اقبال حيرت آور پيش مي آيد. ما بايد از اين ياري بخت استفاده كنيم براي آن تداوم. در تمام مدتي كه ما در تداوم اين چراغ هستيم بايد به اين فكر كنيم كه بعد از اين چراغ چرا بايد ظلمت باشد؟ ظلمت يعني چي؟ چرا اين روشنايي ابدي نيست؟

(احمد شاملو)

تولدت مبارك